Bevrijding

Mijn brakke gesteldheid beperkt mijn leven en ogenschijnlijk mijn vrijheid in doen en laten. Sinds 2002 ben ik vaak ziek en het afgelopen half jaar had ik meer slechte dan goede dagen. Ik wil daar verder niet over uitweiden en liever inzoomen op de winst die ik dagelijks maak. Dankbaar voor het rendement, slaag ik erin de verliezen te incasseren.

‘Lichaam en geest zijn één’, wordt dikwijls gesuggereerd. Ik betwijfel dat omdat mijn gehavende lijf me in de steek laat terwijl mijn geest sterk, springlevend en blijmoedig blijft. Soms verkrijg ik op een fysiek dieptepunt de vrije toegang tot een spirituele dimensie waarin mijn ziel glimlacht als een Boeddha, die de eeuwigheid in het nu omvat.

Op slechte dagen neurie ik wel eens ‘suicide is painless’, maar echt overwogen heb ik dit nooit. Het is eerder een protest tegen de hemel en een poging om met God te marchanderen, een hachelijke onderneming met het oog op betere tijden. Juist door Zijn stilzwijgen, kom ik tot de overgave en na de overgave tot bevrijding.

Bevrijding van mijn ego, dat zich niet langer druk maakt over de indruk die ik bij anderen wek. Wat de mensen ervan vinden als ik voor de zoveelste keer mijn afspraken niet kan nakomen en de verhuizing van mijn moeder aan vrienden, vrouw en kinderen moet overlaten. Wat mijn baas ervan denkt als ik mij voor de derde keer in een half jaar ziek meld. Ik leef, that’s all.

Ik prijs me gelukkig als het voertuig van mijn ziel traag op gang komt. Dan breidt het scala van mogelijkheden zich uit en maak ik weer een ommetje, doe boodschappen en kook naar hartenlust. Dan richt ik mij, zolang het me gegeven wordt, naar buiten en verlaat de kluizenaar zijn grot. Ook dat is bevrijding, maar een andere dan in de speeltuin van mijn geest.