Ik was achttien, alternatief, dwars en depri. Gehuld in een vaal legerjasje van Brammetje Dump en met haar over mijn schouders, stapte ik in 1972 op suède kabouterlaarzen het oude Baptistenkerkje in de Haagse Van Dijckstraat binnen. Daar huisden hippies, die hasj en LSD hadden afgezworen en zich Jesus People noemden. Cor, een gesjeesde sociologiestudent sprak mij glunderend aan: ‘God is goed, weet je wel’.
In een grote ruimte, ooit de kapel van vrome Baptisten, waren de discipelen net begonnen met een gebedsdienst. Overwegend hip volk zat in een kring op de grond, in hun midden stond voorganger Ron Munstra, die met vuur het Heilig Evangelie predikte. Mijn oog viel op een keurig bebrild meisje met twinset en lange rok. Zij zat schouder aan schouder met een speedfreak, die vandaag of morgen cold turkey zou afkicken.
‘Te gek’ om te beleven hoe generatiegenoten openlijk hun zonden beleden en Jezus smeekten om vergiffenis. Tussen de getuigenissen door werden gospels gezongen, begeleid door gitaren, bongo’s en tamboerijnen: ‘Kumbaya my Lord, kumbaya’ en ‘He’s got the whole world in his hands’. Ook mij kreeg Hij in zijn greep. Dezelfde avond ging ik op de knieën, werden mij handen opgelegd en na een kort gebed was ook ik in de Heer.
High van Jezus gingen wij met muziekinstrumenten de straat op om de Blijde Boodschap te verkondigen. We deelden folders en pamfletten uit in het centrum en vielen jongeren lastig in The Factory, de grootste speedtent van Den Haag. Ons portiek aan de Guntersteinweg plakte ik vol met posters: ‘One Way Jesus’ en ‘He died for me, I live for Him’. Ik belde mijn vrienden op en overrompelde hen met de urgente vraag: ‘Ken jij Jezus?’
Weken leefde ik in een gelukzalige roes en was één en al bekeringsdrang. Cor had de taak op zich genomen om mij privé Bijbelstudie te geven. Tijdens een les vertelde ik hem terloops dat ik in mijn ´vorige´ leven als hippie seances had geleid. Puur uit nieuwsgierigheid en omdat ik graag contact wilde met de in 1970 overleden Jimi Hendrix.
Cor voelde zich verplicht om dit aan Ron Munstra door te brieven, die acuut besloot mijn bekering ongeldig te verklaren. Satan had zich via het spiritisme te diep in mijn ziel ingevreten en het bekeringsritueel moest overgedaan worden. Met tranen in mijn ogen hoorde ik het aan, knapte vervolgens af en weigerde resoluut hun handen. Gedesillusioneerd verliet ik het pand en kwam er nooit meer terug.
.
Eigenlijk een triest verhaal. Ik heb ook bij de Jesus People gezetten. Ook in de Van Dijckstraat. Jammer dat Ron Munstra zo heeft gereageerd. Dat kan toch niet de bedoeling zijn zo met mensen om te gaan. Maar ik kan mee wel voorstellen hoe dat gegaan is in die tijd. Alles was nogal zwart/wit op religieus gebied. Je was voor of tegen.
BeantwoordenVerwijderenPersoonlijk heb ik goede ervaringen gehad bij de Jesus People, waar ik tot aan het einde van de groep bij aangesloten ben geweest. Anderzijds zijn er meer mensen zoals jij, die er voorgoed de balen van hebben gekregen.
Ik zag aan je plaatje dat je de website www.jesuspeople.nl al heb bezocht. Toevallig is die site van mij en het is prima dat je het plaatje gebruikt.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe je nu over de groep denkt. Ik vroeg me ook af, of het geloof, wat je kennelijk toen toch op de een of andere manier heb ervaren, ook weg was met de handelswijzen van Ron Munstra of dat daar nog iets van is blijven hangen.
Jaap Zuidam
Beste Jaap,
BeantwoordenVerwijderenEr is geen sprake van 'hard feelings' richting Ron of anderen. Integendeel, het was een fantastische tijd, een inspirerende stapsteen op de weg, die ik had te gaan. Mijn geloof heb ik nooit verloren, maar zuiverde steeds meer uit door de ervaringen, die ik opdeed tijdens mijn zoektocht naar God.
Bedankt voor jouw reactie en succes met jouw site.
God bless you.
René
Goed te lezen René wat je geschreven hebt.
BeantwoordenVerwijderenIk kan je me overigens niet herinneren uit die tijd, maar er kwamen en gingen ook zoveel mensen. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wanneer je in de Van Dijckstraat kwam binnen huppelen. Ikzelf sloot me in februari/maart 1972 aan bij de groep en ging daar toen ook direct wonen.
Ook voor mij is de periode bij de Jesus People een opstap geweest voor met een verdere geloofontwikkelig in God. Ik denk dat het ook heel gezond is, soms dingen te herzien en anders te gaan doen. Dat is denk ik groei. Een groei naar volwassenheid. Voor sommige is de opstap period kort; voor de ander lang. Maar het maak toch allemaal niet uit. Als het maar tot dát leidt, dat uiteindelijk gezegt kan worden: 'Wat is het toch een mooi mens geworden, die gelovige...'.
Ik groet je, beste René. God bless you!
Jaap van Zuidam