‘Met God valt niet te sollen’, dat werd mij op de kleuterschool al ingeprent. Zwart gekapte nonnen vertelden dat Eva het voorgoed verpest had en illustreerden dat met plaatjes op een groen vilten bord. Zij liet zich door een slang verleiden en nam een hap van het verboden appeltje. God had nog zo gewaarschuwd, nu was hij kwaad en nam revanche. Op een plaatje met twee engelen zag ik hoe Adam en Eva met vurige zwaarden uit het paradijs verdreven werden. In 1959 zaten we mooi voor eeuwig met de erfzonde opgescheept. Na de godsdienstles stepte ik die middag wat timide naar huis. ‘Stomme Eva.’Op de lagere school gingen de fraters daar nog eens dunnetjes overheen. Volgens goed Rooms-katholiek gebruik zou ik in de eerste klas mijn Eerste Heilige Communie doen. Een mooi feest met cadeautjes als ik Jezus op die zondag met een rein zieltje kon ontvangen. Vlekjes op de ziel kreeg ik door dagelijkse zonden; brutaal zijn tegen mijn moeder of jokken tegen de frater. Jezus, die kon je niet bedotten, hij keek dwars door je heen en was alert op vlekjes. Het communiefeestje ging dan wel door, maar hij werd allerminst mijn vriend. Later kon ik in het vagevuur komen, een vervelende ervaring na de dood, snapte ik.
In de tweede klas kreeg ik meester Beckers, een ‘leek’ voor de fraters, maar Elvis Presley voor mij. Mijn geliefde meester had een andere kijk op de Heer. God was geen strenge man met een baard en over Jezus, die voor onze zonden gekruisigd was, praatte hij nooit. God was zo mooi en lief dat wij het ons niet voor konden stellen. Hij was overal, in alles wat je kon zien, horen en aanraken. Je was nooit alleen.
Als meester Beckers zo gesproken had, zweefde ik tijdens de middagpauze op engelenvleugels naar mijn boterhammetje thuis. Hij rukte het katholieke onkruid uit en zaaide de mystiek in mijn hart, begreep ik op latere leeftijd. Meester Beckers ontwierp het concept van een liefdevol godsbeeld en ik ben hem er tot op de dag van vandaag dankbaar voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten