Schijterd

Met een gelaten gemoed en de cool jazz van Chet Baker op de achtergrond kijk ik door het raam van onze twee-onder-één-kap-woning naar de roze avondschemering. We wonen aan de Zuid, een brede laan met plantsoenen, bomen, rozenstruiken en twee kunstobjecten van Cyril Lixenberg in de middenberm. Niet op stand, geen Wassenaar, wel netjes.

Als Chet inzet met ‘My Funny Valentine’ passeert er een voetganger, een gezette veertiger met een oude, vale bouvier aan een grove ketting. Met zijn felgroene trainingspak, geschoren hoofd, tattoo in de hals en shaggie in zijn mond breng ik hem meteen onder in de categorie: aso’s. Natuurlijk, ik ben te snel met mijn vooroordeel, maar als ik naar jazz luister voel ik mij altijd intelligent, beschaafd en een tikje elitair.

Terwijl de man aan zijn peuk lurkt, schijt de bejaarde hond uiterst traag en trillend van de krachtsinspanning, een dampende hondendrol op het kort gemaaide gazon. De kleffe bruine hoop, onder toezicht en klaarblijkelijke goedkeuring van zijn baasje, gedeponeerd op pakweg zeven meter van ons huis.

‘Een hondenkakje hoort in het zakje’, schiet mij de slogan te binnen van een campagne die rekening houdt met spelende kinderen in het gras. Hoofdschuddend, met mijn lippen iets op elkaar geperst en een blik van ‘dat zijn wij niet gewoon in onze buurt’, probeer ik de man op gepaste wijze te berispen. Ik ben geneigd op het raam te tikken, maar wacht af tot hij mij ziet.

In een fractie van een seconde ontvangt hij de boodschap, draait zich meteen een kwartslag, gaat breeduit staan, smijt zijn shaggie in de struiken en kijkt me met een vernietigende blik aan. ‘Wat mot je, joh’, lees ik eruit. Zijn opengesperde ogen spugen agressie en ik veronderstel dat hij niet ontvankelijk is voor een hondenkakje in een zakje.

Met zijn vlijmscherpe focus op mij gericht, begin ik hem te knijpen. Ik acht hem gevaarlijker dan zijn hond en wend mijn blik af om quasi geïnteresseerd de Lixenberg voor onze woning te bewonderen. Hij zal toch niet aanbellen of met zijn boeventronie voor ons raam gaan staan? Als Chet klaar is met ‘My Funny Valentine’ kijk ik schichtig in de richting van het hondenkakje.

De man is verdwenen. Gelukkig. Ik reik nog even naar voren om mijzelf ervan te overtuigen dat hij niet ergens in het plantsoen verscholen zit. Nee, hij is echt weg. Als ik de cd uit de speler haal, vraag ik mij zomaar af wie de grootste schijterd is, die bouvier of ik.