Arie

Arie Boomsma, tweede zoon uit een domineesgezin, is op 1 oktober overgelopen naar het Roomse kamp. Uitgekakt door de EO en met mededogen omarmd door de KRO.
Ik volg hem al jaren want het schone portret van Arie verschijnt frequent op mijn flatscreen. Altijd vriendelijk en goedlachs, ruimdenkend, met een goede timing en onder vuur met kritische vragen niet boos te krijgen.

Mijn weerstand tegen de EO is aangewakkerd door Andries Knevel. Pijnlijk correct en quasi geïnteresseerd in het zieleleven van zijn tafelgenootjes. Slechts één keer in zijn gehele loopbaan van God los, één keer wat van het padje, één keer overspelig. Want hij voelde wel iets voor de theorie van Darwin. Wanneer Brigitte Kaandorp zingt, ‘Als ik het maar niet met Andries Knevel hoef te doen’, dan geniet ik in het geniep.

Wanneer je er na veertig dagen zonder seks uit gaat zien als Arie, dan laat je het wel. Hij is christen en fotomodel. Dat laatste heeft hem bij de EO strafpunten opgeleverd. Toen ik de Linda doorbladerde zag ik foto’s van een mooie man. Ik dacht dat alle vrouwen voor hem vielen, maar Annemiek vond hem een giraffe met een te lange nek.

Als Arie in mijn vizier verschijnt dan denk ik aan Jesus Christ Superstar. Met stellige zekerheid vermoedde ik dat de EO hem in eigen productie zou casten voor de rol van Messias. Na drie soepele interviews dacht ik: ‘Nee, Arie kan niet lijden, hij blijft altijd blij.´

Toen Arie bij de EO de wandeling van Jezus over het water wilde nuanceren, was het uit met de liefde. Zijn missie om het christendom in een ruimer perspectief te benaderen, was bij de EO mislukt. Jammer.

Arie zal ik in mijn hart sluiten als hij mij zijn schaduwzijden laat zien. Niemand kan bijna volmaakt zijn. Ik wil hem zien zondigen, zoals mensen dat nu eenmaal doen. Ik wilde frustraties zien toen de EO hem langzaam het keeltje dichtkneep. Ik wil de echte Arie zien.