Zelden kom ik een oorspronkelijke geest tegen. Kuddedieren en papegaaien tref ik op iedere straathoek en elke hitlijst. Authenticiteit is een schaarsteproduct. Roos Rebergen is oorspronkelijk, origineel en innemend.
Vandaag kocht ik de cd van haar band Roosbeef. ‘Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten’, luidt de titel van haar eerste album. Met zelfgeschreven en gecomponeerde liedjes zet de 20-jarige Roos haar kleurrijke binnenwereld uiteen. Teksten met een ogenschijnlijk naïeve visie op het leven en de haar omringende jongerencultuur, juist daardoor steeds van een naakte schoonheid en een ontroerend prille levenswijsheid. Roos is een verrassend talent. Bij het beluisteren van het album hoor ik dat zij de muzikanten in de toekomst zal gaan overvleugelen. Roos heeft de allure van Spinvis en Ramses en verdient de support vanuit de kringen van kleinkunst.
Voor de verjaardag van Annemiek reserveerde ik alvast kaarten voor een try-out van Roosbeef in het Cultuurhuis in Doorn. Op 19 maart 2010 laten we ons verwonderen en beroeren. “Misschien zijn wij wel de enige oude mensen tussen allemaal puberende jongeren”, merkte ik vanavond enigszins verontrust op. “So what”, reageerde mijn lief.
Ja, so what, Roos is aaibaar voor alle generaties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten