De fraters op mijn lagere school waren meester in het creëren van zondebesef. Een grote mond, een leugentje om bestwil en het gejatte appeltje bij de groenteboer maakten zwarte vlekjes op mijn zieltje.
Voor mij als zesjarige genoeg reden om drie keer per week na schooltijd te biechten bij een priester. Meestal mocht ik mijn zieltje met drie Weesgegroetjes schoonwassen. God als witte reus.
Karma is een ingeburgerd begrip. Oorspronkelijk afkomstig uit de hindoeïstische en boeddhistische traditie, maakt de wet van oorzaak en gevolg tegenwoordig deel uit van het gedachtegoed van westerse spirituele bewegingen. Ook in mijn pastorale praktijk spreken mensen openhartig over hun karma, vlekjes op hun ziel uit een vorig leven.
Sommigen dragen hun karma als een onontkoombare last, anderen kijken wel uit om slecht karma te creëren.
De filosofie waarop karma is gestoeld, gaat ervan uit dat het leven een leerschool is. De menselijke ziel, op weg naar vervolmaking. Fouten die je onderweg maakt, kun je in een volgend leven verbeteren. Reïncarnatie, de wet van wedergeboorte, is hier onlosmakelijk mee verbonden.
Met karma kan ik leven als een aannemelijke hypothese. Met een juiste interpretatie kun je er logica en een vorm van rechtvaardiging in ontdekken. Helaas bemerk ik dat fatalisme en angst de aanhangers vaak belemmeren in hun spontaniteit. Het oordeel hangt in de lucht. Beelden van de grote baas met een notitieblokje dringen zich op. Kruisjes achter je naam, die gum je niet met een paar schietgebedjes uit.
Tijdens mijn vakantie las ik een esoterisch boek waarin de auteur dit fenomeen uitdiept. Hij tornt niet aan de wet van karma en onderschrijft de ontwikkeling van de ziel door vele levens heen. Hij pleit echter voor een onmiddellijke werking van de wet. Door met volle aandacht te leven, naderen oorzaak en gevolg elkaar en vallen samen. Karma lost op in het nu.
Hij vervolgt met het inzicht dat de mens van nature beschikt over het vermogen gedachten en daden zelf te beoordelen. In ons gevoelsleven bevinden zich antennes die zich voortdurend afstemmen op de harmonie in de kosmos. Simpel gesteld; als je iets wilt en het voelt niet goed, dan laat je het wel. Spontaan zonder morele overwegingen.
Een interessante visie, maar hoe verwerf je die staat van bewustzijn? Hoe kom je in de kracht van het nu? Is dat voor jou en mij weggelegd of moet je wel een héél geschikt karma hebben? ‘Stilte, meditatie, yoga, biologisch voedsel, mantra’s, focussen, healing’, prediken de goeroes van deze tijd.
Wat ik nú voel? Een eigenzinnig, tegensputterend ego. Niet geheel onterecht, want ieder doel dat je stelt is gericht op de toekomst en verwijdert je juist van het nu. Een dilemma waar ik al eeuwen mee worstel. Maar wel aantrekkelijk zo'n witte reus à la minute.
Bron: Het Witte Boek – uitgeverij Ankh-Hermes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten