Burgerlijk

Pieter en Marijke waren een voorbeeldig stel. Tegenover Annemiek kon Marijke enorm oppijpen over haar ideale echtgenoot. Pieter had een volle baan en was als huisman altijd inzetbaar. Hij kookte, deed de afwas, de boodschappen, bracht hun drie kinderen naar sportclubjes, juichte halve zaterdagen langs de zijlijn en had altijd aandacht voor haar.

Als Annemiek over hen vertelde, voelde ik mij een beetje in de hoek gezet. Ik vind mijzelf ook een geëmancipeerde man die zijn steentje bijdraagt, maar heb zo mijn egocentrische buien, waarin ik het liefst op de bank hang en niets doe. Op een avond hadden wij ‘Jozef en Maria’ uitgenodigd voor een borrel en al snel raakten wij in discussie over relaties buiten het huwelijk.

Pieter was er fel op tegen dat ik naast vrienden ook vriendinnen had. Ik probeerde hem ervan te overtuigen dat ik daar zuiver mee omging, maar moest toegeven weleens verliefd te zijn geweest. ‘De kat op het spek binden’, stelde hij ongenuanceerd vast. ‘Daar moet je mee om leren gaan’, meende ik.

Hij vond dat ik mijn verantwoordelijk als echtgenoot moest nemen, anders had ik vrijgezel moeten blijven. ‘Ik vind dat ontzettend burgerlijk’, sputterde ik tegen. Deze uitspraak triggerde Pieter tot in zijn vezels. Kwaad sloeg hij met zijn vuist op tafel en schreeuwde dreigend: ‘Zeg dat nooit meer, burgerlijk, nooit meer!’ Zijn felle reactie kon ik niet plaatsen, maar voor hem was de discussie gesloten. Gekunsteld gingen wij over op een ander, minder beladen onderwerp.

Een paar maanden later kocht Pieter een splinternieuwe motor. ‘De lieverd mag ook wel iets voor zichzelf hebben’, vond Marijke. Veertien dagen later bekende Pieter na het doen van zijn huishoudelijke taken, dat hij er klaar mee was. Hij stapte op zijn motor en racete zijn vrijheid tegemoet. Annemiek en ik hebben hem nooit meer gezien.

In de zomer troffen wij Marijke met ingevallen bekkie toevallig aan op het strand. Pieter had de boel de boel gelaten, huurde ergens een kamer en was nauwelijks aanspreekbaar op zijn verantwoordelijkheden. Marijke wenste haar ex liever dood, dan wist zij tenminste waar zij aan toe was. Nu zat zij boordevol twijfels en prangende vragen. Waarom was hij met de noorderzon vertrokken? Zat hij in een midlifecrisis? Was er een vriendin in het spel? Ik luisterde aandachtig, knikte empathisch, maar onderkende een vals binnenpretje. ‘Zo burgerlijk was die Pieter dus ook weer niet’, smaalde ik in stilte.