´When will I ever learn to live in God´ vraagt Van Morrison zich af op zijn album Avalon Sunset. Het is zo’n regel uit een songtekst die regelmatig in mij oppopt. Meestal in situaties dat ik het gevoel heb een beetje van het padje af te zijn. Niet als ik ’s avonds met vrienden vrolijk word van de wijn, wel de ochtend daarna.
Het ‘in God’ vind ik goed verwoord, beter dan ‘with God’. Het gaat Van niet om een relatie maar om een zijnstoestand. Hij verwijst naar de mystieke eenwording met God. Dan lost het ego op en kan er geen relatie zijn, omdat er niemand, niet meer een iemand is, om met God te zijn.
In 2002 verdween ik onopgemerkt in God. Onverwacht kwam ik in een ziekenhuis in Harderwijk terecht. Het was mijn eerste opname en ik vond het niks om patiënt te zijn. Dagelijks vertoefde en mediteerde ik met mijn infuusstandaard in het stiltecentrum. In een genadig ogenblik raakte ik in God verzeild. En Hij in mij. Wauw.
Onmetelijke ruimte, onvoorwaardelijke liefde en onaantastbare vrede. Niet als fenomenen die aan komen waaien, maar als een toestand van zijn die er altijd is geweest en eeuwig zal blijven. Innig verbonden met de eenden in de vijver voor het ziekenhuis, met de lelies aan de waterkant, met de patiënten op mijn zaal. Met Henk en zijn open wonden die maar niet wilden helen. Met mevrouw Sterk die kampte met complicaties na een baarmoederoperatie en met René en zijn longkanker, pijn en levenskans van één op tien. ´Wij zijn één´ realiseerde ik me. Wij dragen samen het lijden en het stelt uiteindelijk niet veel voor. Ik zie en het is goed, zo goed.
Door de Geest gedreven, belde ik mijn moeder in een kamertje achteraf. “Mam, het is goed, maak je geen zorgen. Ook als ik doodga is het goed. Het maakt niet uit.” Zij reageerde geschokt: “Zo mag je niet praten, jongen”.
Ik was niet meer van deze wereld. Een dag later keerde ik terug. En met mij, mijn relatie met God.
In God was een stuk beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten