Vannacht keek ik op het themakanaal Geschiedenis 24 naar herhalingen van Hoepla, vier spraakmakende programma’s van de VPRO uit 1967. Heerlijk om de rebelse tijdsgeest uit de jaren zestig weer eens op te snuiven.
Het wachten was op de gewraakte scène, waarin Phil Bloom haar krant naar beneden slaat en calvinistisch Nederland haar jonge borsten toont. Dat gaf commotie in onze samenleving en in de Tweede Kamer werden vragen gesteld over de grenzen van fatsoen.
In gedachten ging ik terug naar de MULO jaren in Den Haag. Mijn ouders hadden mij volgens traditie op een Rooms-katholieke school met fraters geplaatst. Jongens op de begane grond en de meiden op de bovenverdieping. Strikt gescheiden, zelfs de lesuren en middagpauzes waren op verschillende tijden. Drie tot vier keer per schooljaar was er enige coulance, dan troffen de geslachten elkaar op een klassenavond, die altijd door de jongens werd georganiseerd.
Als klassenvertegenwoordiger was ik drie jaar verantwoordelijk voor de organisatie van dit fenomeen. Dat vergde een verregaande samenwerking met het regime. Allereerst moest ik bij hoofdfrater Florianus gestencilde uitnodigingen ophalen. Vervolgens genoot ik het privilege om deze tijdens de middagpauze van de meisjes uit te mogen delen. Hierbij ging ik nooit kieskeurig te werk, hoe meer meiden des te beter. De meisjes moesten de uitnodiging thuis door hun ouders laten ondertekenen en de volgende dag afgeven bij Floor. Altijd een spannend moment als ik vernam wat de oogst had opgebracht.
Onze klassenavonden hadden een stevige reputatie opgebouwd en dat resulteerde in veel leuke meiden. Wij draaiden de hipste muziek, speelden gitaar, hadden gekleurde spotlights, vertoonden vloeistofdia’s en sleepten het geraamte als mascotte uit het biologielokaal . Onze klas swingde het meest, maar er waren regels, Roomse regels.
De dienstdoende frater, die wij tevreden hielden met een biertje en een sigaar, was voortdurend alert en spiedend aanwezig. Om klokslag elf uur ging de neonverlichting aan, wat leidde tot een ontnuchterende confrontatie met het kille klaslokaal. Er mocht gedanst worden, maar bij het ‘slowen’ moest er een frater kunnen passen tussen de jongen en het meisje. Het idee alleen al remde mijn erotische fantasieën, maar dat was waarschijnlijk de bedoeling.
De pleuris brak uit toen wij op een klassenavond in 1969 onaangekondigd het singletje ‘Je t’aime, moi non plus’ draaiden. Toen de bewaker met het witte boordje het gekreun van Jane Birkin hoorde, sprong hij als door een wesp gestoken van zijn stoel en nam het plaatje met een strenge vermaning in beslag. Die avond werden we om half elf afgestraft met de tl-balken.
Toen ik vannacht na drieën nog even rondzapte, zag ik op de commerciële zenders veel bloot de revue passeren. Phil Bloom was spannender. ‘Schatje, zal ik jou eens lekker verwennen’, kreunde een blond meisje met enge nagemaakte stem op RTL4. Nee, ik wilde niet verwend worden, maar luisterde op You Tube nog een keer naar Je t’aime. Met het singlehoesje op mijn beeldscherm zwijmelde ik weg in de nacht. Het is de fraters nooit gelukt mijn erotiek te stelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten