Gepieker

Normaliter slaap ik als een roos, de afgelopen weken houdt gepieker mij uit mijn slaap. Overdag ontloop ik de zorgen om mijn gezondheid met literatuur, muziek, televisie en het schrijven van blogs. De ziel registreert echter een toenemend aantal beroerde dagen en brengt mij ’s nachts verslag uit.

Na het lezen van een hoofdstuk uit een spiritueel niemendalletje, knip ik het bedlampje uit en leg mijn zware hoofd op het kussen. De zoete rust wordt na enkele seconden doorbroken en het gepieker, met gedachten die om aandacht vragen, vangt aan. Eerst mild in mijn achterhoofd zodat er nog ruimte is voor de bevinding dat ik, ondanks het gepieker, lekker in mijn warme bedje lig.

Door ervaring wijs geworden probeer ik het gepieker te negeren. Ga ik erop in dan ben ik het haasje. Een vruchteloze dialoog ontspint zich tot in het oneindige van de nacht. Soms kan ik de verleiding niet weerstaan, de ziel is bloedserieus en het gepieker gaat over in malen. Woelen helpt niet, één been buiten het dekbed, het kussen keren, zuchten en bidden evenmin.

Met het schrikbeeld van de radiowekker op kwart over zes nam ik wel eens een half oxazepammetje. Geduldig wachtte ik op de chemische inwerking en glimlachte als mijn ziel het zwijgen werd opgelegd. Helaas liep ik de dag erna, met het gevoel de hele nacht gehuild te hebben, rond als een zombie.

Mijn huidige strategie is de overgave. Als een volleerd zenmeester neem ik mijn gedachten waar, die zich in cirkels eindeloos herhalen. Mijn klamme lijf en de pijnscheuten in mijn onderbuik neem ik voor lief. Ik stoor mij niet langer aan het zachte gesnor van Annemiek en wacht tot mijn brein murw is. De zoete slaap kondigt zich aan met een gevoel van berusting en vrede. De ziel kust mij welterusten.