Gretig

Juli 2010 ga ik met FLO (functioneel leeftijdsontslag). De gsm van defensie mag ik houden, het sim-kaartje lever ik in. Geen reden dus om mij nu al op het internet te oriënteren op een nieuw mobieltje.

Twee toestellen op zak is onhandig. Een gsm van de baas is lastig omdat het voeren van privégesprekken en sms’jes tot een minimum beperkt moet blijven. Het is immers niet koosjer om op kosten van de belastingbetaler privé te telefoneren. Kwestie van integriteit.

Het verleidelijke vooruitzicht op een eigen gsm kon ik twee weken geleden niet langer weerstaan. Google gidste mij door de Hof van Eden en bracht mij bij de Nokia N80. Wat een gadget! Pearl black. Lekker veel features: 3-megapixelcamera, internet, TomTom, FM-radio en MP3-speler.
‘De nieuwe manier om verbonden te blijven’, lokte de adverteerder.

‘Nu een gratis Nokia winnen’, vervolgde de verleider op de site. Simpelweg door je naam, e-mailadres en gsm-nummer in te vullen. Met één sms’je winnaar van een Nokia N80?
Twee minuten later ontving ik een sms’je. “Het zal toch niet waar zijn”, dacht ik. Een ‘dienstbericht’ met de onheilspellende titel ‘Sodom’ was met mijn simpele gsm niet te openen. In de details trof ik wel een wazige code, geen afzender. Een kwartier later ontving ik weer een dienstbericht en kort daarna nog één. Ik voelde nattigheid, maar verdrong de gedachte bedrogen te zijn.

De week daarna werd ik op de raarste momenten bestookt met dienstberichten. Met enige gêne lichtte ik mijn secretaris over de kwestie in. Welwillend adviseerde hij mijzelf af te melden op de betreffende site. Ogen achter zijn bril verraadde: “Beetje dom, aal!”

Het lukte me niet de site te achterhalen. Wel las ik berichten van pubers, die hun prepaid kaarten niet aan konden slepen. Van verontruste ouders, die de samenleving waarschuwden voor deze meedogenloze oplichters. Maar het meeste schrok ik van de kosten, 3 euro per bericht, exclusief verzendkosten. Schaamte bekroop mij, klam in de nek. Gretigheid had mij genekt en mijn integriteit stond op het spel.

“Wat heeft deze aalmoezenier bij de laatste afrekening toch een hoge kosten”, hoorde ik het hoofd bedrijfsvoering al roepen. “Busker weet toch dat hij zich moet kunnen verantwoorden als hij boven de 75 euro per maand komt”, spookte het door mijn hoofd. Toch jammer om een mooie loopbaan af te moeten sluiten met zo’n onnozel vlekje op het blazoen.

Ieder sms’je veroorzaakte een pijnscheut. Soms voelde ik haat voor mijn anonieme kwelgeest. Na een intensieve ´search´ op het internet vond ik de verlossing. Met een code van vier cijfers en de hoofdletters STOP verbande ik de terreur. Direct daarna ontving ik een sms´je dat ik voor deze dienst was afgemeld. “Thank God”, dacht ik in stilte.